Eerst zag ik een rennende vader. Daarna het hele beeld. Hij rende achter zijn dochtertje aan dat leerde fietsen. Een meisje met een roze jas op een roze fiets met van die franjes aan het stuur. Ze zwabberde af en toe en hij ving haar dan zo op dat ze weer meteen verder kon. Ik liep hen tegemoet. Toen we elkaar kruisden keek het meisje mij in het voorbijgaan aan met zo'n ongelooflijke lach op haar gezicht en zulke stralende blauwe ogen. Ze leek mij te willen zeggen "kijk mij eens, zie je het, ik fiets, ik kan het!". Zo trots. Het ontroerde mij. Illustraties van Fiep Westendorp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten